Ben küçükken tam anlamıyla doktor, hemşire ve sağlık personeli düşmanıydım. Polisten korkmasam taşlardım hepsini :) Bu faaliyeti yapmayı düşündüğüm yaş aralığı 5-11. 11 yaşından 29 yaşına kadarda pek sevmezdim. Sebebi, İĞNE korkusu :) Küçükken çok fazla korkutmuşlar beni iğne ile. Bende tüm sağlık personelini iğne gibi görüyordum. Çocukluk psikolojisi işte. Ömrüm boyuca zorunlu aşılar dışında iğne olmadım. Zorunlulardan da hep kaçtım ama bir yerde yakalandım :) Arzu'm iyi bilir bu hallerimizi :) Ta ki hamile kalana dek. Kan vere vere iğne korkumu yendim. Oğlum bu konuda bana hiç benzememiş. Kan alınırken ve iğne yapılırken sadece o anda bir çığlık atıp susuyor. İğneyi yapan ya da kan alan personel diyor ki " Maşallah, hiç ağlamıyor. Bazı bebekler çok ağlıyor" Bu konuda bana benzememiş. Kaç tane hemşirenin saçlarına yapıştım küçükken. Ama kendime şaşırdığım bir nokta var. O da oğluma iğne yapılırken ya da kan alınırken çok rahat bir şekilde yanında duruyor olmam. Sadece onun canı acıyacak diye korkuyorum. Fazla endişelenmemeye çalışıyorum ki oğluma geçmesin. Endişe ve kaygı duygusunu şimdiden öğrenip yaşamasın. Annelik insana bütün hayatı boyunca birlikte yaşadığı korkuları yenmesini öğretiyormuş. "Asla" dediğin şeyleri anneyken yapıyormuş insan. Üstelik hiç düşünmeden ve korkmadan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder