Çevremden gördüğüm kadarıyla çocuklu aileler her zaman yorgun, sıkkın, bıkkın, sosyalleşememekten dert yanan, kısacası "Çocuk geldi, hiçbir şey yapamıyoruz" düşüncesindeler. Biz öyle düşünmüyoruz ve yaşamıyoruz. Senin varlığın bize her zaman güç, neşe, zevk,enerji veriyor. Hele bana... Sen gelince hayatımız daha da güzelleşti. Farklı bir havası oldu evimizin. "Oğlumuz gelince hayatımız zor olmayacak, normal yaşamaya devam edeceğiz" dedik. Öyle de yapıyoruz. Yaz başında doğsaydın daha çok gezerdik seninle oğlum. Artık seneye bol bol gezeceğiz, paylaşımlarımız daha çok olacak, bir sürü etkinlik yapacağız.
Bugün 2 aylık oldun bile. Zaman gerçekten su gibi akıyor. Bu cümleyi sanırım önümüzdeki yıllarda daha çok kullanacağım :)
Gebze'de Uras ile tanıştın. Seni çok sevdi. Bir an yanından ayrılmadı. Bana arabayı kullanırken yardım etti hep!!!O da daha 4 yaşında. Ama kendini senin yanında abi olarak hissettiği için sana sahip çıktı sürekli. Üstün açılmış mı, emziğin düşmüş mü, uyanmış mısın, ağlıyor musun? hep kontrol etti. Sen hatırlamayacaksın bugünü. Uras'ın büyüklüğünü göreceksin. Şimdi ki halini anlatayım sana kısaca ki bugünü ölümsüzleştirelim.
Uras tek çocuk olmasına rağmen, şımarık bir çocuk değil.Aksine o kadar tatlı ve laf dinleyen,sevimli, akıllı, yardım sever, teknoloji düşkünü ve babasına çok düşkün bir çocuk. "Babam polis arabası süreceeeek, polis olacaaaakk" diyerek hayaller kurarken beni konuşması ile mest etti. (Babası aslında mimar :) )
Bütün gün bu şekilde gezdik :)
Hava biraz iyi olsaydı gideceğimiz daha çok yer vardı aslında pamuk ellim. Artık başka bahara :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder