İnanamıyorum bazen, anne olduğuma, bu güzel minik yakışıklının bizim olduğuna! Birde 11 yıl sevgililik ve 2 yıl evlilik hayatından sonra çok garip geliyor. Biz hep 2 kişiydik. Üçüncü kişi, üstelik bu dünyalar güzeli bir bebek olunca insan bir süre inanamıyor :) Ama emzirirken ve birlikte uyurken Yağız'ımı izlemeye daldığımda Allah'a şükrediyorum ve inanmamak gibi bir şey aklıma gelmiyor. "Bu güzellik bizim, Allah'ın bize en güzel emaneti" diyorum :) Kendi kendine elleriyle oynaması, durup dururken tek çığlık atıp susması, babasını incelemesi, emerken gözümün içine bakması, uyandığında sessizce çevreye bakınması, altını alırken ve banyo yaparken önce bir çığlık atması sonra sessizce olanları izlemesi, daha şimdiden kafasını kaldırıp etrafı izlemesi ve bunlara benim şahit olmam anlatılamayacak kadar güzel bir duygu. Dünyanın en saf, en temiz, en şeffaf ve karşılıksız olan duygusu annelik. Dünyam değişti, güzelleşti. Minik kurbağam ile güzel ve dolu her şey. Oğlumun her şeyiyle kendim ilgileniyorum ve böyle devam edecek. İşimi de evden yürütme şansım çıktı ortaya :) Böylece oğlumla bol bol vakit geçirebileceğim. Oğlum da inşallah anne sevgisi ve ilgisiyle büyüyecek.
Bu tabloya bayılıyorum, anne çocuk sevgisini yürekten hissettiriyor bana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder